امام باقر عليه السلام خطاب به محمد بن مسلم فرمودند :
سرور شما(على عليه السّلام) چون بنده‌اى با تواضع مي نشست و به مانند بنده‌اى غذا مي خورد .
به مردم نان گندم و گوشت مي خورانيد و به خانه خود مي رفت و نان و زيت ( روغن )مي خورد .
راستش اينست كه پيراهن بلند مي خريد و بهترش را به غلام خود مى‌داد و پست‌تر را مى‌پوشيد و اگر آستينش از انگشتانش در مى‌گذشت آن را مى‌بريد و اگر لباسش از قوز پايش بلندتر بود آن را قيچى مي زد .
و هرگز در برابر دو كار واقع نمى‌شد كه هر دو پسند خدا بود جز آنكه هر كدام بر تنش سخت‌تر بود آن را عمل مي كرد .
و هر آينه پنج سال روزگار بر مردم مسلمان حكومت داشت و نه آجرى روى آجر گذاشت و نه خشتى روى خشتى (و خلاصه هيچ بنائى براى خويش كه حكومت مسلمانان را داشت نساخت) و نه ملك و آبى براى خود جدا كرد و نه پول نقره و طلائى به ارث گذاشت جز 700 درهم كه از حقوق بيت- المالش فزون آمده بود و مي خواست با آن براى خانواده‌اش خدمتكارى بخرد.
كسى تاب كار كرد او را نداشت و هنگامی كه على بن الحسين(عليهما السّلام)در كتابى از كتب گزارشات كار على(عليه السّلام) نگاه مي كرد و آن را به زمين مي انداخت و مى‌فرمود: چه کسی تاب و توان اين را دارد؟
قَالَ وَ إِنْ كَانَ صَاحِبُكُمْ لَيَجْلِسُ جِلْسَةَ اَلْعَبْدِ وَ يَأْكُلُ إِكْلَةَ اَلْعَبْدِ وَ يُطْعِمُ اَلنَّاسَ خُبْزَ اَلْبُرِّ وَ اَللَّحْمَ وَ يَرْجِعُ إِلَى أَهْلِهِ فَيَأْكُلُ اَلْخُبْزَ وَ اَلزَّيْتَ وَ إِنْ كَانَ لَيَشْتَرِي اَلْقَمِيصَ اَلسُّنْبُلاَنِيَّ ثُمَّ يُخَيِّرُ غُلاَمَهُ خَيْرَهُمَا ثُمَّ يَلْبَسُ اَلْبَاقِيَ فَإِذَا جَازَ أَصَابِعَهُ قَطَعَهُ وَ إِذَا جَازَ كَعْبَهُ حَذَفَهُ وَ مَا وَرَدَ عَلَيْهِ أَمْرَانِ قَطُّ كِلاَهُمَا لِلَّهِ رِضًا إِلاَّ أَخَذَ بِأَشَدِّهِمَا عَلَى بَدَنِهِ وَ لَقَدْ وُلِّيَ اَلنَّاسَ خَمْسَ سِنِينَ فَمَا وَضَعَ آجُرَّةً عَلَى آجُرَّةٍ وَ لاَ لَبِنَةً عَلَى لَبِنَةٍ وَ لاَ أَقْطَعَ قَطِيعَةً وَ لاَ أَوْرَثَ بَيْضَاءَ وَ لاَ حَمْرَاءَ إِلاَّ سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَايَاهُ أَرَادَ أَنْ يَبْتَاعَ لِأَهْلِهِ بِهَا خَادِماً وَ مَا أَطَاقَ أَحَدٌ عَمَلَهُ وَ إِنْ كَانَ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ لَيَنْظُرُ فِي اَلْكِتَابِ مِنْ كُتُبِ عَلِيٍّ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَيَضْرِبُ بِهِ اَلْأَرْضَ وَ يَقُولُ مَنْ يُطِيقُ هَذَا .
الکافي ج۸ ص۱۲۹
