سروده ای از مرحوم آیت الله العظمی آقای حاج شیخ علی صافی گلپایگانی
خسارتى كه رسید از سقیفه بر اسلام
فزون تر است ز حدّ حساب و شرح و كلام
مسیر اصلى دین را چنان دگرگون كرد
كه از اساس دیانت نماند غیر از نام
منافقین به نفاق آمدند و گستردند
براى شیطنت خویشتن چو شیطان دام
غرض معارضه بُد با خدا و پیغمبر
دوباره زنده نمودن عبادت اصنام
چنین زمینه میسّر نبود ظاهر امر
كه تا به ضدّ دیانت شود صریح قیام
به نام نامى دین، دین ز دین تهى كردند
چو هیكلى كه نه جان دارد و نه لحم و عظام
چو گفت ضد نبى حسبنا كتاب الله
نمود دشمنى خویش با كتاب اعلام
دو یادگار نبى گر به هم قرین باشند
به پایگاه سعادت رسند خیل انام
چو عترت است به جا حفظ مى شود قرآن
نگاهدار بود عترت از حلال و حرام
ولى چو دست خلایق برید از عترت
كنند كار كتاب خدا به حیله تمام
اگر حكومت عدل على بپا مى شد
نمى توان خللى زد به آن اساس و مرام
ولى چو رفت على مى رود خدا و رسول
چو هست رمز بقا در بقاء آل كرام
بدین جهت همه اهل عناد كوشیدند
كه تا كنند ز میدان برون امام همام
اگر كه غصب خلافت شد و فدك بردند
اگر كه سوخت در خانه از جفاى لئام
اگر كه پهلوى زهرا شكست و محسن سقط
اگر كه بازوى او شد سیاه و روزش شام
براى دشمنى با خدا و احمد بود
كه تا رسالت او باز ماند از اقدام
شد آنچه شد چو حق از محورش جدا كردند
فتاد قامت زیباى دین از آن اندام
على چو خانه نشین شد ز ناكسانى چند
رسید عاقبت مسلمین بدین فرجام
رسید كار به جائى كه جاى پیغمبر
نشست همچو معاویه و یزید و هشام
از آن دسیسه كه كردند خوف آن مى رفت
كه ریشه كن شود اسلام و آن نظام تمام
ولیك كوشش آل على ز چهرۀ دین
زدود ابر نفاق و جدا شد از اوهام
از آنچه رفت بر اسلام مختصر گفتم
بگیر شرح مفصّل ز دفتر ايّام
به اختلاف چو دشمن از ابتدا زد دست
به اتحاد پذیرد چگونه حسن ختام
به اتحاد كجا دست مى توانى یافت
به طبع هست تناقض میان نور و ظلام
به خیر خوانیشان و جواب رد شنوى
به راه دوستى با تو برندارد گام
پى اخوّت با تو نمى نهد قدمى
ولیك دشمن دین را بود كمینه غلام
چو حبّ و بغض بود ركن محكم ایمان
(على) نموده از این راه كسب شان و مقام
