درد، تمام وجود خدیجه را دربرگرفته است. آن چه بر درد او می‏ افزاید، زخم زبان‏هایی است که زنان قریش در پاسخ او، بر او وارد آورده ‏اند. حالا مادر اسلام، زیر سقف خانه، تنها و بی ‏سامان نشسته و از درد به خود می ‏پیچد. نمی‏داند کدام درد بر او سخت ‏تر آمده است. این درد، یا درد سرزنش‏ های مردم؟!
خدیجه، هنوز هم ناباورانه به چهار افق لایزال که در آسمان اتاقش حلول کرده ‏اند، خیره مانده است. نه نای تکلمی دارد و نه توان پاسخی! ساره، مقابل او زانو می‏زند. آسیه در سمت چپ، مریم سمت راست و کلثوم، پشت سر خدیجه می ‏نشینند. لحظه‏ های غریبی است. هیچ‏کس نمی‏داند در این ثانیه ‏های مرموز، چه سرنوشتی برای این زمین نیم مرده، در حال تکوین است. هیچ کس نمی‏داند؛ چون درک این میلاد عظیم در اندیشه مخلوقات نمی‏گنجد.

منبع : مجله اشارات ، تیر 1386 ، شماره 98

نوشتن دیدگاه