اتاق کاهگلی ماند و مرد و یک تابوت که باد، عطر غم ‏انگیز مرگ را آورد
اتاق کاهگلی ماند و مرد و یک تابوت و لحظه ‏های پر از اضطراب و ماتم و درد
ستاره ‏ها همه از عمق آسمان دیدند که یک ستاره پرنور در زمین شد سرد
اتاق کاهگلی ناگهان به خود لرزید و سقف، در وسط خود دریچه ‏ای واکرد
دریچه پر شده بود از مه غلیظ و غبار و یک فرشته که می‏گفت: «پیش ما برگرد»!
و از دریچه غمگین، گلی به بالا رفت به روی دوش هزاران فرشته شبگرد
دریچه بسته شد و سقف جای خود برگشت و خانه ماند و فضای گرفته ‏ای از گرد
و بعد آن شب غمگین، کسی نمی‏داند: کجاست قبر تو بانو، کجاست آن گل زرد.

مهدی زارعی

نوشتن دیدگاه