نامت بلند مادر پهلو گرفته ‏ام!
همه دیدند تابشِ جسم تو را در فراغ پدر و اشک‏هایت را که تاب از توان ربوده ‏بود، چه غمگین می‏چکید بر گونه‏ هایت! علی چه غمگینانه خاتون خانه ‏اش را می‏نگرد و می‏داند، زهرا ـ بهانه لبخندش ـ در تدارک سفری است به سوی پدر.
علی اندیشناک لحظه‏ های بی‏ فاطمه، ناله‏ هایش را سوار باد می‏کند و باد می‏رود تا دردهای بی‏ شمار علی را به گوش چاه برساند و چاه را چه‏ چاره از گریستن. اکنون من حافظه کوچه‏ های کهنه مدینه را به شهادت می‏طلبم.
آی کوچه‏ های مدینه!
شهادت دهید، صورت سیلی خورده را،
شهادت دهید اشک‏ های بر زمین ریخته کودکان علی را. و شهادت دهید فریاد را؛ فریادی که از شنیدن آن، مدینه هنوز اشک می‏ریزد. فریادی با پایانی پر از سکوت.
آی زمین! امشب از گردش بمان.
آی فدک! امشب دیگر سخن مگو که من فاطمه را می‏خواهم. و آی چاه بنی ‏نجّار! امشب پژواک فریادهای علی را در خود فرو بر. و ای علی، حسن، حسین و...!
دختر کوچکم زینب! به جان مادرتان امشب دست در دست سکوت، بدن مرا به بقیع بسپارید و من چشم در چشم تاریخ، هنوز در انتظار اعتراف بقیع مانده ‏ام تا روزی بگوید.
مادرم را در خود پنهان داشته و نمی ‏نمایاند.
تا آن زمان هم‏چنان زمزمه می‏کنم:
نامت بلند مادر پهلو گرفته‏ ام!

حبیب مقیمی

نوشتن دیدگاه