شبانه، غریبانه‏ هایم را بهانه می‏کنم و با نجوای «یا زهرا علیه السلام »، دل به غربت دیرینه بقیع می‏سپارم. ای دامن شب! ببین که دل خونم
دل خون از این فریادهای مانده در بیداد
ای دامن شب... دلم، این تنهاترین، مثل شب‏های جبهه، عادت به گفتن «یا زهرا علیه السلام » دارد و من، ایّام فاطمیه که می‏رسد، به یاد مظلومیّت روزهایی می‏افتم که حتی آسمان، پیراهن مشکی خود را به تن کرده بود!
انگار تنها آسمان می‏فهمد، درد را.
تنها آسمان می‏فهمد، فاطمه علیه السلام را. تنها آسمان می‏داند که زخم دل تاریخ، با کدامین مرهم التیام خواهد یافت! شبانه، تنها بهانه غریبانه‏ هایم، یا زهراست.
«یا زهرا»، وِرد معجزه سازی است که دوای تمام دردهاست، کلید تمام درهای بسته است و مشکل‏ گشای تمام رنج‏ها!
یا زهرا علیه السلام یعنی: ای آسمان! تو را گواه می‏گیرم که من به ولایت عشق می‏ورزم و از غاصبان حق ولایت بیزارم!
یا زهرا علیه السلام یعنی: ای زمین! تو را گواه می‏گیرم که به حجت خداوند در زمین ایمان دارم و در سایه عنایتش و در آرزوی سپیده موعود، غرق در ندبه صبحگاهان جمعه می‏شوم! یا زهرا علیه السلام یعنی: ای بقیع! تو را گواه می‏گیرم که دلم سرشار از محبت فاطمه علیه السلام است؛ محبتی که از علی علیه ‏السلام تا مهدی(عج)، از مدینه تا کربلا، از کربلا تا جمکران و از ازل تا ابد، در دلم ریشه کرده و هیچ‏گاه از آن بیرون نخواهد رفت!
یا زهرا علیه السلام یعنی...
یا زهرا، ای آیینه دردمندی، ای مظلومه آل یس، ای اُمّ اَبیها، ای شرافت زن در قاموس هستی، ای عصمت محض، ای مفهوم زلالی و ای کوثر بی‏بدیل نجابت!
بگو!  بگو چه کرد با تو، این عالَم خاک؟!

سید علی ‏اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه