«إِنَّ فاطِمَة خُلِقَتْ حُورِیهَ فِی صُورَة إنْسِیّه» (النبی صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم )
پیش از خلقت تو بودی. تو چکیده وجودِ خدایی در ذات هستی.
نور هستی بر صحیفه امر تجلی یافت و وجود تو در ازل نقش بست.
آدم در مقابل نور وجودت به سجده درآمد و علم آموزی نمود؛ آن گاه، به نور کلمات وجودت، از سرگردانی نجات یافت.
ذرات ادراک باغ ‏های بهشتی از پیش از زمان‏ها و تا اکنون و همیشه، از وجود تو سیراب می‏شوند و فرشتگان، به عشق زیبایی نور وجودت، مست معرفت‏ اند.
شب عروج مصطفی صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم، بازخوانی غزل‏های بهشتی آغاز شده بود؛ زیر درخت طوبی، کنار نهرهای اثیری، جبرئیل بود که حکایت هزار و یکشب اهورایی را باز می‏گفت، آن گاه، سیبی به مصطفی صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم هدیه داد و عشق به سینه مصطفی هجوم آورد... «این نور کسی است که در آسمان نامش «منصوره» است و در زمین «فاطمه».
این نور، نور شادی ذرات کیهان است؛ نور کوثر:
«فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ»
معنای هستی، کره خاک را تا ابد منت ‏دار خویشتن نمود.
سپیده ‏ای که تو آمدی تا با نگاه زلالت ما را با وضو سازی، کیهان به طرب نشسته بود. در همان آغاز، سلام به اسلام دادی و دوشیزگان صفا، لبخند معرفت از وجود تو چیدند و درخشندگی نور جمالت، روح پاک خدیجه را به شادترین لحظات هستی، در اوج آسمان‏ها برد.
خدا تو را از همه آلودگی‏ ها پاک خواست و اوست که تو را به علم از جهل برید.
اکنون مصطفی را چه غم که گنج هستی را خدا به او داد. سرّ وجود ازل و ابد را در چکیده تمام زیبایی ‏های دو جهان به مصطفی بخشید؛ کلمه خودش را به مصطفی سپرد و آنگاه، به زیباترین صورت‏ های وجود، به توصیف او پرداخت:
«کوثر»، «قربی»، «اهل البیت»، «شجره طیّبه»، «بحرین»، «شکوه و مصباح و کوکب» و...
اکنون تماشاگرِ انس رسول با معنای بهشتیم و معنی بهشتی، همکلام فرشتگان است.

علی لطیفی

نوشتن دیدگاه