سلام بر فاطمه علیه السلام !
سلام بر بانویی که به دریایی که تمام آسمان‏ها در ساحلش پهلو گرفته‏ اند و تمام فانوس ‏ها و ستارگان، در جزر و مد نگاهش شناورند.
سلام بر فاطمه علیه السلام ، به تبسم یاس، به شباهت آفتاب و عاطفه.
فاطمه علیه السلام ! کدام اندیشه، ریشه در شکوای تو داشت که علی علیه السلام را در تنگنای کوچه زمان، شانه‏ای استوار بودی و قلبی بی‏قرار.
فاطمه علیه السلام ! پژواک پست کدام پلیدی بود که می‏خواست پنجره پنجره پلک‏ هایت را خاکسترنشین آتش کینه ‏توزی و عداوت کند؟!
کدام دیوار بود که نمی‏خواست صدای تو را درخشت خشت خاطرات خویش مخفی کند؟!
کدام پرنده بود که در آسمان نگاه تو بال نمی‏گشود. کدام رودخانه بود که به دریای دامن تو نمی‏ پیوست؟!
فاطمه علیه السلام !
کدام مدینه بود که نمی‏خواست عطر تنهایی تو را در آتش باد آورده سرکشی ‏ها، سوخته ببیند؟!
ای تو در توترین اندوه بقیع! ای کربلای مدینه! ای سنگ صبور صلابت صنوبری مولا!
ای شکوه و غربت کوچه‏ های بنی هاشم! با کدامین مرثیه به استقبال اندوهت بیایم که در خور غربت تو باشد؟
فاطمه علیه السلام !
سلام بر تو که تمام بضاعت خویش را نذر تهی دستان نمودی و تمام تنهایی خویش را پشتوانه علی علیه السلام ساختی.
فاطمه علیه السلام !
سکوت پنهانی‏ ات، روشن‏ ترین چراغ شیون شب‏های اندوه مدینه است و صریح ‏ترین حضور عاطفه، پابه ‏پای علی علیه السلام از «نخلستان» تا «سقیفه»
فاطمه علیه السلام !
پابه‏پای علی علیه السلام ، «سقیفه» در «سقیفه»، «نهروان در نهروان» «دشمن در دشمن» «کینه در کینه» «ظلم در ظلم» و «تاریکی در تاریکی» زخم خوردی، امّا از پای ننشستی، که تو قوّت بازوان خیبرگشایی.
امّا کدام حادثه بود که تو را از علی علیه السلام گرفت؟ کدام دست بود و کدام فتنه که ایستادگی تو را و فاطمه علیه السلام بودن تو را بر نتافت؟!
فاطمه علیه السلام !
ای پناه تنهایی علی علیه السلام در شب‏های شیوع زهر و شمشیر! کیست که تو را نشناسد و در برابر تو به جهالت و حقارت خویش پی نبرد؟ کیست که تو را که مادر نوری و دختر آفتاب، نشناسد؟!
فاطمه علیه السلام !
هنوز که هنوز است، غدیر چشم‏ های توست که بر برکه مهتاب موج می‏زند.
فاطمه علیه السلام !
چه قدر به کوچه ‏ها خیره شدی تا آمدن علی علیه السلام را با اشک‏های خویش به نظاره بنشینی؟
فاطمه علیه السلام !
چه قدر تنهایی ‏ات را به گوشه چادرت گره‏زدی که هنوز که هنوز است، هزار مرثیه بغض وانشده در گلوی ما گره خورده است؟
فاطمه علیه السلام !
چه قدر نشستی و منتظر آمدن علی علیه السلام شدی و چشم به راه کوچه کوچه اشک‏های خویش، که تو غیرت ولایتی.
تمام کوچه های نَفَس ‏گیر را در زیر گام‏هایت پشت سر نهادی تا علی علیه السلام را رو در روی اشک ‏های خویش نکنی.
فاطمه علیه السلام !
کدام بغض است و کدام زخم که در دل نهفتی و هیچ نگفتی؟!
کدام داغ است که هنوز که هنوز است به سینه ‏ات می‏کوبد؟!
فاطمه علیه السلام !
عاطفه ‏ات را در کجای بقیع به خاک سپرده ‏ای که قدم به قدم، بوی مهربانی مالامال تو مسجد النبی را غرق در شکفتن ملموس یاس‏ها کرده است؟!
ای مادر پدر! آتش به عاطفه ‏ات زدند، امّا هیچ دستی نتوانست فاصله سوز تو و علی علیه ‏السلام شود.
ای مادر عاشورا!
نفرین بر آنانی که نفهمی خویش را بیرق بادهای هرزه کردند و آتش خیانت و خفت را برافروختند و خود در این حماقت واپسین خویشتن سوختند.
فاطمه علیه السلام !
چگونه از تو نگویم و با تو نسوزم که آتش، دیر زمانی است زمزمه سوختن تو را می‏کند و نفرین سرخ خویش را نثار آنانی می‏کند که تو را دیدند و شرم نکردند.
نفرین سرخ آتش بر چهره‏هایی که چکیده چرک بودند و خلاصه خفت و شالوده شرارت.
ای یاس نیلوفری! ای بهشت پیامبر! ای مهربانی مالامال محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله ! سلام بر تو که خلوتگه راز پدر بودی و دمساز تنهایی علی علیه السلام .
پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله پی در پی تو را می‏بوسید و گل‏ های لبخند را از لبان تو می‏چید که این ذکر زمزمه لبان محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله بود که: «إذَا اشَتقتُ إِلی الْجَنَّةِ قَبَّلتُ نَحر فاطمه علیه السلام ؛
آن گاه که اشتیاق بهشت در قلبم آشکار می‏شود، گلوی فاطمه علیه السلام را می‏بوسم.
فاطمه علیه السلام !
ای که شیفته شفاعتی و آشفته شهادت! تو بودی که همواره صدایت در خطابه بلند و رسای رسالت و حقیقت جاری بود و کدام کینه‏ توز بود که این همه لطافت و سادگی را بر تو تحمل نکرد!
فاطمه علیه السلام ! درود بر تو که سجاده ‏ات جاده‏ای است که تا همیشه امتداد دارد و عطر روشن ولایت را در کورسوی زمان می‏پراکند.
فاطمه علیه السلام ! درورد بر تو ای زیبنده زیبایی! ای زلال ‏ترین شباهت به پدر!

محمد کامرانی اقدام

نوشتن دیدگاه