رمضان اسمی از اسماء الهی میباشد و نبايست ‏به تنهائی ذكر كرد مثلا بگوئيم، رمضان آمد يا رفت، بلكه بايد گفت ماه رمضان آمد، يعنی ماه را بايد به اسم اضافه نمود، در اين رابطه به سخنان حضرت امام محمد باقر (عليه السلام) گوش فرا می دهيم.

رمضان از اسماء الله است
هشام بن سالم نقل روايت مینمايد و میگويد: ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام باقر (عليهما السلام) بوديم، پس سخن از رمضان به ميان آورديم.
فقال عليه السلام :
لا تقولوا هذا رمضان، و لا ذهب رمضان و لا جاء رمضان، فان رمضان اسم من اسماء الله عز و جل لا يجيی و لا يذهب و انما يجيیء و يذهب الزائل و لكن قولوا شهر رمضان فالشهر المضاف الی الاسم و الاسم اسم الله و هو الشهر الذی انزل فيه القرآن، جعله الله تعالی مثلا و عيدا و كقوله تعالی فی عيسی بن مريم (عليهما السلام) و جعلناه مثلا لبنی اسرائيل. (1)
امام باقر عليه السلام فرمود: نگوئيد اين است رمضان، و نگوئيد رمضان رفت و يا آمد، زيرا رمضان نامی از اسماء الله است كه نمیرود و نمی آيد كه شیء زائل و نابود شدنی میرود و می آيد، بلكه بگوئيد ماه رمضان، پس ماه را اضافه كنيد در تلفظ به اسم، كه اسم اسم الله میباشد، و ماه رمضان ماهی است، كه قرآن در او نازل شده است، و خداوند آن را مثل و عيد قرار داده است همچنانكه پروردگار بزرگ عيسی بن مريم (سلام الله عليهما) را برای بنی اسرائيل مثل قرار داده است، و از حضرت امیرالمؤمنین امام علی بن ابی طالب (عليهما السلام) روايت‏ شده كه حضرت فرمود:«لا تقولوا رمضان و لكن قولوا شهر رمضان فانكم لا تدرون ما رمضان‏» (2)
شما به راستی نمیدانيد كه رمضان چيست و چه فضائلی در او نهفته است.

واژه رمضان و معنای اصطلاحی آن
رمضان از مصدر «رمض‏» به معنای شدت گرما، و تابش آفتاب بر رمل... معنا شده است، انتخاب چنين واژه ‏ای براستی از دقت نظر و لطافت‏ خاصی برخوردار است. چرا كه سخن از گداخته شدن است، و شايد به تعبيری دگرگون شدن در زير آفتاب گرم و سوزان نفس و تحمل ضربات بی امانش، زيرا كه رمضان ماه تحمل شدائد و عطش میباشد، عطشی ناشی از آفتاب سوزان يا گرمای شديد روزهای طولانی تابستان. و عطش ديگر حاصل از نفس سركشی كه پيوسته میگدازد، و سوزشش براستی جبران ناپذير است. در مقايسه اين دو سوزش، دقيقا رابطه عكس برقرار است، بدين مفهوم كه نفس سركش با چشيدن آب تشنه ‏تر می گردد، و هرگز به يك جرعه بسنده نمیكند، و پيوسته آدمی را در تلاش خستگی ناپذير جهت ارضای تمايلات خود وا میدارد. و در همين رابطه است كه مولوی با لطافت هرچه تمام تر اين تشبيه والا را به كار میگيرد و میگويد:
آب كم جو تشنگی آور به دست تا بجوشد آبت از بالا و پست تا سقا هم ربهم آيد جواب تشنه باش الله اعلم بالصواب زين طلب بنده به كوی حق رسيد درد مريم را به خرما بن كشيد اما از سوی ديگر، عطش ناشی از آفتاب سوزان سيری پذير است، و قانع كننده.

************************************************

1- بحار جلد 96، ص 376، طبع اسلاميه
2- بحار، ج 96، ص 377
روزه، درمان بيماري های روح و جسم صفحه 22

منبع: پایگاه  حوزه  به قلم ؛ سيد حسين موسوی راد لاهيجی

نوشتن دیدگاه