17ربيع الاول سال 583 ه. ق؛ ولادت حضرت امام جعفر بن محمد الصادق (ع)
آن گاه که از افق مدينه طلوع کردى. طليعه داران انوار خورشيدى، بر دامن خجلت آويختند و روشنايى، تکثير شد.
آفتاب صداقت از منزلگاه انديشه ات بر تاييد و حفريال به کلام نوراني ات باليد.
تو نور ولايت را بر دل هاي بشر تاباندي و قبله ي حقيقي را به همه ي قبايل جهان نماياندي و گل توحيد را با آب ولايت بر گونه جمال جهان پروراندي حضرت عشق، با دم مسيحايي تو تولّد يافت و کودکان ايمان به يإمن
نداي سپيد تو، بلوغ را تجربه کرد.
حسن يوسف، پرتويي از تجلي آفتاب زيبايي توست؛ دم عيسوى، از تنفّس تو برکت يافت. باران سادهي صفا و سپيده، بر جلگه هاي جوامع فرو باريد و همه ي انسانها را به سمت حاصل خيزي هدايت نمود. تو ناخداي
کشتي کرامتى؛ عاطفه ي روشن بارانى، پناهگاه چشمان ياراني و شکوه همه ي سبزهزاراني تو اقيانوسي از حکمت و فضيلتى؛ گستره اي از رحمت و عبادتى، کوهي از وقارى؛ دريايي از علومي اگر تداوم آبي آرامش،
از سر انگشتان همايش انديشه و احساس موج مي زند، از شکوه ناه توست تو چهره ي فروزان اهل بيت هستي و وارث علوم رسالت، از سلاله ي پيامبرانى، عطر و بوي پيامبر مي دهي و مهابت و شکوه او را دارى.
توتجسّم صبر و اخلاص هستي و چشمه ي جود و سخا؛ آرى! تو نام آور فراست و شجاعت و جلوه ي هيبت و جلالتي و تا ابد اسلام رهين اخلاق و صداقتت و تشيع، مديون «فقه» و علوم تو است. معناي ملوت را تو به
ما ياد دادي و کتاب ايمان را تو براي مسلمانان تفسير نمودى. طلوع خورشيد جمالت، خجسته باد!

نوشتن دیدگاه